روی این نیمکت سرد و خشن

به تماشای خزان می مانم 

رهگذر ساکت و آرام گذشت

غافل از زیبایی خزان

غافل از خش خش تنهایی برگ

غافل از لختی آن تاک بلند

من ولی می بینم

من ولی می شنوم

زردی و سرخی و خش خش که مرا می خوانند

من از این قوس قزح عشق ها می بینم 

بارش سایه ی آب

آفتاب و کمانی که پر از رنگینی ست !